Wat het doel is van mijn reis naar Rome? Ik heb geen flauw idee, maar zal het zeker ontdekken. Of weet ik het onbewust nu al?

Berry met mijn oudste kleinzoon die nu 22 jaar oud is
 

Dit verhaal ontstond door het lezen van onderstaande dagtekst.
Zou dat één van mijn doelen zijn van mijn reis naar Rome? Nog dichter bij God te komen dan ik nu al sta in mijn geloof? Heb eigenlijk geen flauw idee. Ik bid, bedank bijna iedere dag wel één of meerdere keren voor het feit dat ik leef en dankbaar ben voor wat ik heb. Maar is dat voldoende? Genoeg om dat diepe gevoel vast te houden? Het is verschillend. Op de fiets ben ik er meer mee bezig dan thuis. Op de fiets ben je in de natuur. Er is niets anders dat je hoeft te doen, dan trappen. Opletten natuurlijk in het verkeer. En... daarnaast alleen zijn met je gedachten. Die draaien in het begin van de tocht altijd om wat je nog moet doen. Langzamerhand veranderen je gedachten. Nemen waar wat groeit en bloeit en om je heen gebeurd. Daarnaast ontdek ik elk grassprietje, elke bloem, boom en in de vogels om me heen, hoe volmaakt de natuur is. Niets is verkeerd. Kleuren die wij nooit aan ons lijf naast elkaar aan zouden trekken, zijn volmaakt in een veld vol korenaren, bij wijze van preken. Niets is vals, niets is onvolmaakt. Alles past ineen zoals het hoort te zijn. Op dat moment komen je gedachten daar waar ze horen te zijn. Wie heeft dit alles zo volmaakt voor ons gemaakt? Wie heeft mij het recht gegeven om hier te mogen zijn. Soms denk ik dan ook aan de tijd dat ik niet meer wilde leven, omdat Berry hier niet meer was. Of aan die zinloze lange relatie die mij zoveel wanhoop gaf omdat liefde werd vernederd in plaats van beantwoord. Op die momenten komt er grote dankbaarheid in me boven. Dankbaarheid dat ik leef. Dit alles nog mee mag maken. Nooit meer die diepe wanhoop voel, die er toen was. Een wanhoop zo groot en diep, dat geen mens dit kan begrijpen die dat zelf niet meegemaakt heeft.

Er is veel onbegrip voor mensen die uit het leven stappen, maar ik begrijp het als geen ander. Op dergelijke momenten bestaat er niets meer voor je. Geen kinderen, geen kleinkinderen, geen vader of moeder en geen vrienden. Het is niet uit te leggen aan iemand die deze wanhoop nooit heeft gevoeld. Het is een eenzaamheid waarin je opgesloten zit, die niemand kan doorbreken en ook niet te verklaren is. Des te groter is de overwinning en dankbaarheid nu. Ik ben er nog. Ik mag op reis. En ook al is er financieel nog steeds een gat, dat komt helemaal goed voor ik wegga of onderweg. Het doet er niet toe. Mijn diepe geloof is er en ik weet dat wensen worden vervult, zoals ik nu mijn opdracht vervul, op de fiets naar Rome. Het kind in mij zegt vandaag weer; 'nog 6 nachtjes slapen'.

Ben ik een dromer of idealist? Geen flauw idee. Het is wat ik van binnen voel en uit mag voeren. Een reis maken die mij zal geven wat ik nodig heb. Zal het mijn schrijven verdiepen? Zal ik er een beter mens door worden? Zal dat diepe verdriet van afgelopen jaren eindelijk zijn plek krijgen die het verdiend? Zal ik nog eens dankbaarheid voelen voor die tijd dat ik niet wilde inzien dat ik ongelukkig was? Eigenlijk voel ik dat nu al. Die periode heeft me ook veel geleerd. Van de week schreef een oude vriend van vroeger; 'Maus wees niet te goed van vertrouwen'. Hij heeft gelijk. Ook al zie en voel ik meer dan een ander, ik begin altijd met iedereen te vertrouwen, zonder te luisteren naar mijn eerste gevoel. Pas na korte of lange tijd kwam ik er achter dat dit niet altijd klopte en ik wel gewaarschuwd was. Luisteren naar mijn gevoel en daarin geloven is het stuk dat ik afgelopen jaren wel heb geleerd. Ik mag genieten van alles om me heen en van de mensen die ik ga ontmoeten. Genieten van de dingen die ik te zien krijg, van de wonderen die mij zeker zullen overkomen en van de bescherming en bestemming, die ik onderweg zal vinden wanneer dat nodig is.

De kerk als instituut zegt mij niets. De kerk als gebouw om een kaarsje in te branden en even te bidden, waar ik mij fijn voel, veilig en rustig, is wel belangrijk. De sfeer van liefde en rust die zo belangrijk is om te voelen hangt niet in iedere kerk. Dat voel je al wanneer je binnen komt. Dan is het letterlijk naar binnen lopen, omdraaien en weer op de fiets stappen. Het zijn vaak die kleine kapelletjes die deze sfeer en uitnodiging aan je geven om even binnen te stappen.

Rome, van alle kanten krijg ik te horen hoe mooi de stad is. Ook al ben ik geen stadsmens, ik zal zeker de stad bekijken. Misschien op audientie gaan bij de paus, net als alle andere pelgrims. Echter het werkelijke gevoel van pelgrim zijn is nu al een beetje en straks onderweg heel sterk. Het gevoel van één zijn met God en zijn engelen. Bij moeilijke klims even die hand in je rug voelen, die jou een duwtje geeft als je er om vraagt, wanneer die berg jou denkt te overweldigen. Je denkt dat je niet meer verder kunt. Op dat moment kun je nog eens zo ver, omdat je heel even die hand voelde, die jou steun, kracht en liefde gaf om door te vechten op je zware reis. Zo is het leven, zo is ook deze reis. Ik weet het nog van Santiago. Ook daar kreeg ik tijdens een zware klim even die hand in de rug, die me steunde en een zetje gaf met de woorden; je kunt het. Ik ben er om je te steunen. Het zijn mijn beide engelen die naast me zullen rijden en het is Berry die met me mee reist. Ze zijn er alle drie wanneer ik ze nodig heb. Het is God die hen de opdracht heeft gegeven mij onderweg te beschermen, zodat ik deze tocht veilig kan maken. Dat is waar menige vriend of kennis zich zorgen over maakt. Niet doen lieve mensen. Ik ben beschermd, dat weet en geloof ik. Voelde het niet zo, had ik nooit aan deze opdracht begonnen. Ik wens u alleen een fijne gezegende dag vol liefde en bescherming.

Dagtekst van woensdag 30 juli 2014
"Iedere mens heeft wensen, ambities die hij wil verwezenlijken. Of het nu rijkdom, schoonheid, wetenschap, macht, enz., hij verbruikt er zijn fysieke en psychische energieën aan, zijn tijd, zijn gezondheid. Maar heeft hij eenmaal zijn doel bereikt, wat gebeurt er dan? Na een moment van tevredenheid, verliest datgene wat hij heeft verkregen zijn belangstelling. Ja dat gebeurt vaak, heb je het eenmaal in bezit, verliest het zijn glans, zijn aantrekkingskracht van toen we ernaar verlangden en kijk, vanaf dat moment maakt tevredenheid plaats voor
ontevredenheid en leegte. De enige manier om te ontkomen aan dit gevoel van onvolkomenheid dat volgt op de vervulling van onze wensen, is op zoek te gaan naar een ver doel, zo veraf dat we dat nooit bereiken. Dat verre onbereikbare doel dat aan alles voorbij gaat, dat alles bevat zou men ook God kunnen noemen. Terwijl wij op weg zijn naar Zijn nabijheid, zullen wij liefde, wijsheid, schoonheid, kracht, rijkdom vinden zonder ons ooit nog af te matten met zinloze zoektochten."
Omraam Mikhaël Aïvanhov

Woorden van Inspiratie - Dag 121

"  Er is maar één reden
om wat dan ook te doen:
als een verklaring
aan het universum
van Wie Jij Bent. "
Neale Donald Walsch

Een dagelijkse gedachte

De vaas geeft vorm aan de ruimte,
muziek aan de stilte.

Georges Braque  (Ingestuurd door:  Annet Veeneman, Nuenen NL)

Levensverhalen van jou en mij: Kritiek hebben op elkaar, voorbereidingen Rome, ee...

Levensverhalen van jou en mij: Kritiek hebben op elkaar, voorbereidingen Rome, ee...: Kritiek op een ander hebben, ik heb het jarenlang over me heen gekregen. En......., deed er niets mee. Dat is de andere zijde. Alles w...

Hectische weken voorafgaande de reis en de beloofde kaarten komen er aan

Zit even bij te komen tijdens een etentje bij Fransien. Het zijn twee hectische weken geweest. Tassen in en uitpakken, om toch steeds weer  iets er uit te halen of toe te voegen wat ik onderweg nodig heb. Er valt niet veel weg te laten, dus kom ik niet onder de 30 kilo uit. Een heel gewicht dat voor en achter verdeeld moet worden. Aan het voorwiel mag niet meer dan 6 tot 7 kilo hangen. Achter is het gewicht maximaal 25 kilo. Alleen de tent, luifel en andere toebehoren is al een zak met 7 kg.

Donderdag waren de vellen met kaarten klaar. Nu moet elke foto er uitgesneden worden, een secuur en hels karwei. Kan letterlijk zeggen dat alles aan de kaarten zelf gedaan is. Het fotowerk, de teksten en het snijwerk. Alleen het drukwerk moest ik laten doen op dikker papier. De eerste enveloppen zitten al in de brievenbus voor de mensen die mij hebben gesponsord. De kaarten zijn heel mooi geworden.

Er gebeuren zoveel mooie dingen met me, veel om dankbaar voor te zijn. Een goede vriend die me al eerder heeft geholpen, belde eergisteren met de woorden; Maus, wat heeft jouw tent gekost? Ik noemde het bedrag, ver onder de 100 euro. Ik geef je er nu vast 100 euro voor dan is hij na Rome verkocht. Ik vroeg hem waarom, was benieuwd naar zijn beweegredenen.

Wanneer deze tent samen met jou Rome heeft bereikt, is het een gezegende tent die ik graag aan mijn kleinkinderen geef om in te spelen. Wat een prachtige reden om mij zo een extraatje te sponsoren.

Morgen wordt het een fietstocht om de kaarten te bezorgen bij de mensen in de buurt. Weer een mooi trainingstochtje. De fiets is klaar, de nieuwe motor zit er op. Nog 10 nachtjes slapen en dan...., klaar voor de grote reis.

Belevenissen tijden de trainingstochten voor Rome, de dagtekst van vandaag, woorden van inspiratie en een dagelijkse gedachte

Het wordt prachtig weer vandaag dus even niet nadenken over wat ik allemaal moet. Dat doe ik al vanaf drie uur vannacht, terwijl ik om half één   pas in bed lag. Dat laatste is vrij normaal, maar zo vroeg wakker liggen en piekeren wat je nog allemaal moet regelen geeft soms een nekslag in de loop van de dag. Het is half zes vanmorgen, zit aan het ontbijt en gelijkertijd te schrijven. Een gevoel van rust en ontspanning zit er nog niet in vanmorgen. Komt wel wanneer ik op de fiets stap. Dat moment van opstappen geeft rust en vrede. De natuur in zonder vaak te weten waar ik naar toe rij of waar ik uitkom. Het wordt prachtig weer vandaag dus even niet nadenken over wat ik allemaal moet. Dat doe ik al vanaf drie uur vannacht, terwijl ik om half één

Dat rijden zonder doel gebeurd steeds vaker en zelfs als ik een doel heb, wijk ik er nog vanaf. Neem vorige week vrijdag. Ik vertrok op weg naar Roermond. Even voorbij Linne werd de lucht zo diep zwart dat ik me afvroeg, moet ik deze tocht wel afmaken? Had pas 27 km. gereden en moest nog 25 km. om in Roermond te komen. Dat betekende nog 75 km met de terugweg mee. Het risico een flink pak regen over me heen te krijgen was wel erg groot. Eerlijk gezegd had ik daar op dat moment niet echt zin in. Gaf het stuur figuurlijk in handen van mijn engelen Mike en Lucien. Zij brachten me richting Einighausen. Een straffe tegenwind maakte het fietsen niet makkelijker. Maar goed dat ik niet was doorgereden, dan was de tocht echt te zwaar geweest. Ruim honderd kilometer ligt net boven mijn macht. Was het voor de Tia zo'n 80 kilometer per dag, na de Tia is dat toch verminderd naar 50 tot 70 kilometer. Is ver genoeg. Ik hoef me voor niemand te bewijzen en al helemaal niet voor mezelf. Ben toch de hele 19 km. daalt door de harde tegenwind behoorlijk. Het kan de pret niet drukken.

dag onderweg met de vele fotomomenten erbij geteld, waarbij ik echt even de tijd nemen om mooie foto's te maken. Mijn gemiddelde van

Bij de grens van Geleen aangekomen ontmoet ik Sjaakie van 70 jaar bij een stoplicht waar we beiden voor moeten wachten. We rijden samen verder. Zeg maar Sjaakie, was een van zijn eerste zinnen tegen mij. Hij had altijd met zijn vrouw een zaak gehad in Geleen. Die goed verkocht en een appartement in Hoensbroek gekocht. Nauwelijks bezig met de verhuizing kreeg hij twee keer achter elkaar een ongeluk met de fiets. Zijn nek en schouders waren verbrijzelt. Zijn nek kan hij nauwelijks meer draaien, die is grotendeels vastgezet. Zijn schouders zijn nog steeds pijnlijk, maar desondanks zit hij weer dagelijks op de fiets. Wanneer hij hoort dat ik naar Santiago ben geweest verteld hij spijt te hebben dat hij jaren geleden niet met zijn vrienden is meegegaan, die toen wel gingen. Voor hem is dat nu onmogelijk geworden. We rijden nog een paar kilometer samen door tot we bij de grens van Spaubeek afscheid moeten nemen. Hij rijdt dat stukje terug naar Geleen, waar hij nog iemand moet bezoeken. Dat afscheid nemen moest eigenlijk al eerder, echter het was zo gezellig kletsen dat hij nog een stukje verder mee reed. Hij is trots op zijn vrouw zoals ze die moeilijke tijd heeft doorstaan. We nemen afscheid en ik laat de weg weer over aan mijn engelen. Gevolg is dat ik weer op wegen en paden kom waar ik nooit eerder ben geweest. Vraag op gegeven moment aan een vrouw hoe het dorp heet waar ik doorheen rij. 68 kilometer gereden.

Het zijn vijf huizen en een wc, zo klein is het. Helle heet het. Helle? Zou hier vroeger de duivel gewoond hebben vraag ik me af. Nee........., onmogelijk. Het ligt zo liefelijk tussen het groen. Even later wil ik even stoppen voor een rustpauze. Door de piepende remmen opgeschrikt vliegt een buizerd vlak voor me langs de lucht in. Te vlug om mijn camera te kunnen pakken. Even voor het dorpje Tervoort ontmoet ik een vrouw met sledehond. We raken in gesprek wanneer ik de weg vraag. In het begin gromt de hond, maar ik laat hem rustig ruiken aan mijn hand. De hond wordt helemaal rustig en even later krijg ik een flinke lap tong over mijn hand heen. Het is goed, we zijn maatjes geworden. Ook hier neem ik afscheid om met een pittig vaartje richting huis te rijden. toch nog bijna

Dinsdag 15 juli vertrek ik opnieuw vroeg in de morgen beladen met brood en een thermoskan heet water. Opnieuw word ik naar nieuwe paden en wegen geleid. Wat me steeds meer opvalt dat als mensen vroeger hun honden uit gingen laten, zij ook echt met die hond bezig waren. Dat was hun moment samen. Tegenwoordig zie ik de honden zonder riem alleen snuffelen zonder dat er op gelet wordt. Het baasje of bazinnetje heeft het te druk aan de telefoon. Zelfs die paar minuten samen moet de hond nu delen met een apparaat waar blijkbaar niemand meer zonder kan. Hoe deden wij dat vroeger toch? Je had alleen maar een telefooncel, later een telefoon thuis, maar dat was het ook. Nu is het alsof geen mens meer zonder telefoon kan in zijn handen. Zien zij nog iets wat er om hen heen in de natuur gebeurd? Ik vraag het me af. Zij horen, zien, voelen en ruiken niet meer. Zij praten alleen nog maar door dat kastje.

Langs een voetbalveld rijdend zie ik een eenzame merel op de hoge afscheiding achter het doel zitten, strak voor zich uit kijkend. Pas wanneer ik heel dicht langs hem heen rij vliegt hij in glijdende vlucht richting veld om daar zijn wormpjes te gaan zoeken. We zijn samen heel even alleen op de wereld. Ik kijk hem na, verlangend dat ik een vogel was en kon vliegen. De wereld van boven kon bekijken. De natuur voelt zich niet eenzaam, hoogstens de mens. De natuur past zich aan, aan alle

weersomstandigheden. Buigt soms het hoofd voor de krachtige wind en regenslagen, maar heel buigzaam richt zij zich weer op bij de eerste zonnestralen. Waren wij als mens maar zo flexibel.

Mijn bedoeling was oorspronkelijk naar Geleen te rijden, echter ik ben ergens op een veldweg terecht gekomen tussen Schinnen en Oirsbeek in. Onbekende paden worden gereden tot ik opnieuw bij Schinnen terecht kom. De keuze is nu de berg op of langs het spoor. Ach waarom zou ik het me makkelijk maken, denk ik dan en kies de berg. Een gemeen klimmetje. Halverwege de berg ligt een kalfje van net een dag oud lekker te genieten van het zonnetje. In de verte hoor ik tijdens het fotograferen een buizerd schreeuwen, zonder dat ik hem kan zien. De lucht is al weken grauw en bewolkt. Dan, heel voorzichtig komt een zonnestraaltje om het hoekje kijken. Streelt zachtjes mijn rug om nog geen minuut later weer achter de wolken te verdwijnen. Een vergissing? Ja hoor. Die minuut was al teveel, maar ik mocht er heel even van genieten, alsof hij wilde zeggen; 'goed zo, doe je best maar. Ik ben er wel al zie je me niet'. Zou de zon me uitgelachen of toegelachen hebben in die ene minuut van heerlijke warmte.



Bij de zandafgraving vond ik dit net twee beneb en een lijf naar voren gebukt. Mijn fantasie?

Al dagen had ik verschrikkelijke rugpijnen. De hernia had het weer in zijn hoofd gekregen om me dwars te zitten. Toch merk ik dat juist door de beweging van het fietsen de pijnen rustiger worden. Je bent nooit zonder pijn, maar door het slechte weer van afgelopen twee weken stak het extra de kop op. Of zou het zo zijn dat het kind in mij zich weer gelukkig voelt dat ze naar buiten kan? Op de fiets mag zitten? Mijn vader zei vroeger al dat ik een zigeunerin was, omdat ik altijd naar buiten wilde. Had hij hierin toch een beetje gelijk? Wie zal het zeggen. Zwerven zonder persé een doel te moeten hebben vind ik heerlijk. Het zijn ontdekkings-tochten. De buizerd blijft me van achter de wolken volgen. Ik hoor zijn roep maar zie hem niet. Mijn vreugde van het genieten maakt me blij en gelukkig.

Op de terugweg even langs Fransien gereden om te kijken hoe het met Mausi gaat. Heb foto's gemaakt, maar kreeg het niet echt voor elkaar om mijn camera stil te houden. Te moe van de fietstocht misschien? De foto is bewogen, maar wil hem toch even laten zien. Er komt vandaag of morgen wel weer een betere. Fijne dag allemaal en geniet van de zonnestralen die wij hier in het zuiden zolang hebben gemist. De fiets staat startklaar, nog even brood maken en de thermoskan vullen. Ik zou zeggen, spring maar achterop en geniet mee van alle grote en kleine belevenissen onderweg. Maus

Dagtekst van donderdag 17 juli 2014.
"Goed ademhalen draagt veel bij aan de innerlijke harmonie en evenwicht, maar je moet wel enkele regels kennen. Ten eerste, je moet niet door de mond ademen, maar alleen door de neus. Vervolgens heel langzaam inademen en de lucht zo lang mogelijk in de longen vasthouden. De uitademing kan dan snel en krachtig zijn. Als je je bijvoorbeeld niet lekker voelt, alsof je door een duistere aanwezigheid wordt bezocht, doe deze oefening: adem de lucht langzaam in, en stoot ze dan in een keer krachtig uit,
terwijl je denkt dat je ook de wezens die in jou problemen
veroorzaken, verjaagt. En als je het gevoel hebt dat je eindelijk
bevrijd bent van deze indringers, adem dan in en roep heilzame
wezens in je op. Beeld je in dat je hart vol loopt met gouden
licht, dat het een stralende zon wordt. Hoe zouden de engelen
zich niet aangetrokken voelen door zo’n verblijfplaats?"
Omraam Mikhaël Aïvanhov

Woorden van Inspiratie - Dag 108

"  Alleen liefde leidt tot juist handelen.
Wat orde in de wereld brengt,
is liefhebben -
en de liefde haar ding laten doen."
Jiddu Krishnamurti

Een dagelijkse gedachte

Wat echt moeilijk is, en echt geweldig,
is opgeven om perfect te willen zijn
en beginnen met jezelf te willen zijn.
Anna Quindlen  (Ingestuurd door:  Red. Dagelijkse Gedachte, Leiderdorp NL)

Levensverhalen van jou en mij: Drie teksten vandaag die slaan op inzicht wijsheid...

Levensverhalen van jou en mij: Drie teksten vandaag die slaan op inzicht wijsheid...: Dagtekst van zondag 13 juli 2014, woorden van inspiratie en een dagelijkse gedachte.

Drie teksten vandaag die slaan op inzicht wijsheid en
respect met natuurlijk een vleugje Rome.

Levensverhalen van jou en mij: De Lyme-bacterie is verdwenen, gisteren een zware ...

Levensverhalen van jou en mij: De Lyme-bacterie is verdwenen, gisteren een zware ...:   Vandaag is de puf er een beetje uit. Drukke dag geweest vol wisselingen. Een blijde boodschap vandaag is dat de Lyme bacterie definitief...

Rome ik kom er aan. Trainingen afgelopen dagen en de dagtekst van vandaag

Vandaag kan ik de omraam met zijn dagtekst uit eigen ervaring volledig beamen. Tot driekwart jaar geleden verdedigde ik mij de laatste 17 jaar voor alles wat ik deed na de dood van Berry, wat natuurlijk niet werkte. Door de argumenten van anderen liet ik mij overtuigen dat zij vast gelijk hadden en ik niet. Door dat gebrek aan zelfvertrouwen werd ik kleiner en kleiner. Die ander vond altijd dat hij gelijk had en ik niet, dus liet ik prachtige gedachten en kansen gewoon liggen. Nu niet meer. Opnieuw word ik heel vaak aangehouden met de woorden "ja maar", wanneer ik het over mijn fietsreis naar Rome heb. Dit keer overtuig ik niemand, want hun "ja maars"' komen voort uit bezorgdheid. Ik hoef me ook niet te verdedigen, maar die reis gewoon maken. Ook al zal hij zwaar zijn en misschien belachelijk op mijn leeftijd, het doet er niet toe. Mijn reis uit dankbaarheid voel ik als een soort opdracht, zonder dat het door wie ook opgelegd is. Het is mijn doel in het leven van nu. Weer of geen weer, hitte of geen hitte, die reis gaat door. Misschien moet ik meer rust houden onderweg, ik maak er geen probleem van. Misschien moet ik bij boerderijen aankloppen of ik daar mijn tentje neer mag zetten in plaats van op campings te staan. Allemaal geen probleem, zolang ik er maar kom. Ik ga niet zonder geestelijk begeleiding, die mij onderweg de weg wel wijzen.

Ik ga in het Licht van God, zo voel ik het. U hoeft het niet zo te voelen. Het is mijn stuk geloof, dat ik nergens anders zo sterk voel als in mezelf. Dat wil niet zeggen dat ik nu verwacht dat u er allemaal anders naar kijkt. Ieder mens geloofd wel of niet en bij de een is dat sterker dan bij de ander. Ieder mens heeft ook het recht te zeggen "ja maar". Ik voel de bezorgdheid en liefde daarin, maar ook een stukje van hun eigen angst. Die angst is niet de mijne en daarom geef ik allen die zo lief en bezorgd zijn voor me een lieve lach en zeg met een gerust hart; 'lieve mensen maak je geen zorgen om mij. Mijn engelen fietsen mee en zorgen dat mij niets overkomt. Het is fijn als u bidt voor mij onderweg en misschien af en toe een kaarsje opsteekt, maar geloof net als ik, dat ik gezond weer terugkom. Dat ik onderweg dagelijks u allen op de hoogte hou, zoals ik nu al doe via het blog http://romeopdeelektrischefiets.blogspot.nl/. Zet dit blog in je favorieten en wil je dagelijks bericht ontvangen geef je op als volger via Google. Dat kan door deze link in te tikken en je eigen mailadres in te vullen.

Reis met me mee, zonder angst en zonder zorgen.  Vandaag over een maand is het zover. De weken vliegen en er moet nog veel getraind worden, met af en toe een rustpauze, waarvoor ik mijn eigen stoeltje bij me heb. Tussendoor nog veel geschreven. De kaarten nog gedrukt voor de mensen die sponsoren. Nog fietstassen en een stuurtas op de kop zien te tikken enzovoort. Grote en kleine dingen regelen die noodzakelijk zijn voor veiligheid onderweg. De fiets is helemaal in orde en ik ben steeds weer verbaast hoeveel die batterijen iedere dag meer kilometers opleveren. Wat een oplossing. Dacht ik een nieuwe fiets nodig te hebben, is dit de beste oplossing voor vele mensen met een elektrische fiets. Ik heb voldoende vermogen voor welke berg ook. Er zullen bergen komen die ik beslist niet op kan, omdat ze krachtiger zijn dan 12%. Dat is het uiterste wat ik als fietser omhoog kan klimmen. Welnu in uiterste nood ie er de benenwagen, die minder goed functioneert, of er is het treintje. Die keuze maak ik onderweg pas.

Afgelopen twee dagen heb ik behoorlijke heuvels getraind. Hoewel ik voorheen dacht dat vanaf de achterzijde naar het drielandenpunt fietsen minder zwaar was dan de voorzijde die de auto's rijden, bleek dit afgelopen donderdag een makkie. De achterzijde is veel zwaarder en zal ik zeker komende dagen opnieuw gaan beklimmen. Voor ik aan de klim begon wilde ik koffie drinken. Thermoskan en beker gepakt, koffiezakjes liggen duidelijk nog op de aanrecht. Helaas, dan maar water bij de boterham met pindakaas. Wanneer ik met de auto de rit naar het drielandenpunt maakte vond ik de berg heel stijl en dacht dit nooit te halen met de fiets. Wat heb ik me vergist. Halverwege stap ik even af om mijn hart, dat als een gek pompt, rust te geven. Bovendien steekt de rechtervoet van pijn, dus stoeltje gepakt, even een 5 minuten rustpauze en daar gaat het weer. Wat geweldig eigenlijk dat ik in dit land van heuvels woon. Je gaat nooit helemaal onvoorbereid op wat je te wachten staat, al zijn het natuurlijk kleine heuveltjes vergeleken bij de bergen. Voorlopig is het prachtig met zijn uitzichten, de mooie natuur en de mogelijkheid om hier te mogen wonen. 

Gisteren heb ik het stuur figuurlijk aan mijn begeleidende engelen overgegeven met de woorden, 'wijzen jullie mij vandaag maar de weg'. Geloof het of niet, ik heb wegen bereden die ik niet kende, nooit was geweest of heb geweten dat die bestonden. Het was echt genieten van deze nieuwe omgeving. Bekend en onbekend gebied, liep over in elkaar. Vele heuveltjes, niet al te zwaar beklommen en een enkele leuke ontmoeting onderweg met vakantiegangers. Ik ben een gezegend mens, Maus

Dagtekst van zaterdag 5 juli 2014
"Je voelt je bezield door een groot ideaal van gerechtigheid, edelmoedigheid, en je wilt dat dit ideaal gerealiseerd wordt in de wereld? Heel goed, maar dat is niet voldoende. Als je niet de juiste houding vindt, bots je met de anderen die er niets van willen horen, en na enige tijd zie je dat ondanks de juistheid van je argumenten en ondanks je inspanningen, je geen enkel resultaat behaalt, en eindig je ontmoedigd en verbitterd. Wat te doen? Laat de anderen eenvoudig met rust, je hoeft ze niet tegen elke prijs te overtuigen, maar ga door met jezelf te ontwikkelen, te perfectioneren. Op die manier, beetje bij beetje, als je ze ontmoet, zal je indruk maken door je zelfbeheersing, inzicht, de helderheid van je redeneringen en zij zullen voelen dat je hen iets kunt leren. Zolang je hardnekkig doorgaat met mensen, die weigeren naar je te luisteren, duidelijk te maken dat ze op de verkeerde weg zijn, zal je niet alleen nul op het rekwest krijgen, maar dreig je samen met hen te verzinken in zompig terrein. Werk dus met het licht; op een dag, wanneer zij je weer tegenkomen, zelfs voordat je een woord hebt gesproken, zullen zij begrijpen dat je gelijk hebt.."
Omraam Mikhaël Aïvanhov

Winkelen - de Romereis en de ansichtkaarten als sponsoring voor Rome

Tijdens een van de trainingstochten in de regen

Is het niet frappant dat ik dezelfde gedachten gistermiddag had, nu ik de dagtekst van vandaag lees, terwijl ik met Fransien aan het winkelen was? Had liever in de natuur gezeten en genoten van de frisse lucht en alles aan moois om me heen. Vooral nu ik de dagtekst van vandaag lees. Winkelen, het is iets waar ik een verschrikkelijke hekel aan heb. Winkelen is voor mij de grootste straf wanneer ik écht iets nodig heb. Ik kom, net als gisteren, niet eens thuis met een paar schoenen voor onderweg. Mijn Ecco schoenen zijn vijf jaar oud en de zolen van onderen zijn zo kapot en dun dat ik de straatstenen er doorheen voel. Niet bevorderlijk voor een pijnlijke voet. Maar tot nu toe heb ik niet één schoen kunnen vinden die er zelfs maar op lijkt. Sinds de ziekte van Lyme, zijn de problemen aan de voet begonnen. Van een prachtig mooie slanke voet, maat 37 klein en fijn, is mijn rechtervoet zich in allerlei bewegingen gaan wringen. Gevolg een lelijk hamerteentje heeft zich gevormd naast de grote teen en ineens staan alle tenen uit elkaar. Dat mooie smalle voetje vind ik zelf wat onooglijk geworden, al zal het een ander niet zo opvallen. Dus een middag zoeken naar lekker zittende schoenen leverde niets op. Nikies, die ik ook paste op advies van Fransien, zaten aan de voorkant wel heerlijk, maar gaven een raar gevoel aan de zijkant. Ach ja, daar zit ook een verzakking. Een beetje vervorming meer of minder maakt ook niet uit en is niet zichtbaar, maar dus wel voelbaar in goede schoenen. Vandaag dus maar weer op de straatstenen lopen met mijn oude vertrouwde en vooral afgetrapte Ecco's. Ik kan ze nog niet missen.  

Fransien geniet in ieder geval. Zij vind winkelen leuk dus is mijn middag niet helemaal verloren. Net als vele mannen zit ik heerlijk buiten in het zonnetje te wachten tot zij haar winkeltjes afstroopt. Ik had toch als man geboren moeten worden, denk ik weleens. Breng niets terecht van de huishouding, hou niet van koken en doe dat ook heel weinig voor mezelf alleen. Vindt winkelen verschrikkelijk en het juist heerlijk om de natuur in te trekken en te genieten van alles om me heen wat ik mooi vind. Van vroeger herinner ik me nog hoe Berry met zijn dochters de stad in ging. Dat begon 's morgens vroeg. Ik wist het al voor zij door hadden dat ik wist wat er ging gebeuren. Pap stond in de keuken en de meiden, stiekem kijkend of ik ze niet kon horen, slopen op hem af met de woorden; 'pap, ga jij met ons winkelen? Zonder mam hoor, anders moeten we na drie winkels weer naar huis'. En daar ging pap  met zijn karretje, zijn twee meiden in het kielzog, naar de stad. Winkel in winkel uit. Af en toe zijn pijpje rokend voor de deur, of met zijn stok even meelopend om te kijken hoe de kleren stonden, die zij hadden gevonden. Tussendoor ergens een kop koffie drinkend, trokken ze alle drie met veel plezier door de stad. Wat ouder geworden sloot af en toe ook de zoon zich bij hen aan. En ik? Ik genoot van mijn rust, mijn schrijverij of de tuin. Deed waar ik zin in had en vaak geen tijd voor was.  Het is ook nu weer even een terugblik naar gelukkige tijden van samen leven en zijn. Een tijd die voorbij is, nooit meer terug te halen en toch door mijn verhalen weer tot leven komt. Als ik alle drie mijn kinderen nu zie, zie ik mezelf terug in die jaren. Deze week was ik bij de Mediamarkt. Kwam mijn oudste dochter met haar drie kinderen tegen. Gezellig winkelend. Twee jongens van 22, 18 en een meisje van 14.  Het was even een terugblik. Nu is het de dochter met haar drie kinderen. Toen was het haar vader met zijn drie kinderen die overal rondkeken en genoten van het gezellig samenzijn in de winkels. Kreeg in de Mediamarkt natuurlijk advies van de twee oudste specialisten op het gebied van computers. Tegelijkertijd troggelde ik een avondje tijd af van mijn oudste kleinzoon om mij uitleg te geven over Windows 8, waar ik even niets van begreep. Ik heb een kleine computer te leen gekregen voor onderweg, maar hoe die werkte was me een raadsel. Afijn drie dagen later en een uurtje uitleg heeft alles duidelijk gemaakt en ook dat onderdeel staat klaar voor de reis naar Rome.
 

Sponsoring

Met de sponsoring, de verkoop van kaarten loopt het niet hard. Ze liggen klaar om naar de drukker te gaan, maar om de kosten te besparen moet ik nog even wachten tot ik een zeker aantal bij elkaar heb. Ook dat komt goed. Dus mensen, maak u niet ongerust dat u nog niets heeft gehoord, u weet nu de reden. Ze zijn er zeker voor ik wegga. Een paar mensen hebben echter geen adres vermeld. Als u daartoe behoord, schrijf dat nog even per mail aan maus-sturmer@home.nl. Anders denkt u later dat ik mijn woord niet hou. Er is nog genoeg werk aan de voorbereidingen voor Rome en de trainingsdagen. Het gaat meer om de heuvels trainen. De vlakke weg is nooit een probleem. Afijn, Het heuvelland is vlakbij en krachtige heuveltjes genoeg, al zijn het geen Alpen en Dolomieten. De middagen spaar ik om te trainen, de ochtenden is meer voor de voorbereidingen, lezen van de route en natuurlijk het schrijven van verhalen. De dagtekst en andere teksten even doorgeven op Facebook, Linkedin en 50 Plusser. Het blijft  passen en meten met de tijd.

Probleem is meer de nachten. Zelfs dan ren ik nog door, maar dat kent u allemaal. Net of die hersenpan vol verzamelde celletjes zegt: 'hoera, hier ben ik. Dacht jij lekker te gaan slapen? Welnee hoe kom je erbij. Wij hersencelletjes gaan je eens lekker pesten en blijven lekker doorkletsen. Wij hersencellen hebben het veel te druk om jou rust te gunnen en met veel plezier worden ze drukker en drukker. Hebben om en om lichte en zware problemen te bespreken. Af en toe hoor ik een lachsalvo om even later gevolgd te worden door de meest zware problemen die zij maar weten te bedenken'. Ik heb het opgegeven om me er druk over te maken en laat ze gaan. Kijk af en toe met een lach om naar al die druktemakers van celletjes en draai me maar op mijn andere zij. Dat wisselen van zij tot zij, af en toe afgewisseld door plat op de rug te liggen, werkt net zo min om rustig te blijven. Uiteindelijk sta ik dan maar weer om een uur of vier/vijf op om mijn verhalen te schrijven. Het helpt. Er komt rust. De hersencelletjes geven het op. Zij hebben gewonnen en krijgen nieuw voer om te verwerken. En ik, ach arm..... Ik zit in de loop van de middag met een katterig gevoel. Moet eigenlijk even onderuit maar helaas, er moet gefietst worden en getraind. Ook al is het met stokjes tussen mijn ogen.

Er moet en mag nog zoveel

Over vijf weken stap ik op de fiets naar Rome. Heel optimistisch denk ik nu nog, ach... het is nog zover naar Rome. Het eerste deel, vooral langs de Rijn is rustig rijden, niet al te heuvelachtig, dan kan ik uitrusten!!! Erg optimistisch, maar het geeft me nu moed. Ik hoef geen 100 km. op een dag te rijden, 50 tot 70 km. mag ook. Per slot ben ik een vrouw, 72 jaar en hoef me niet te meten met mijn mannelijke voorgangers. Ik ben alleen en niemand zegt mij dat ik persé meer moet rijden die dag, dan ik wil. Het gaat er om mijn doel te bereiken. Er is niemand die thuis op me wacht. Heb alle tijd om onderweg te genieten, tot rust te komen en vooral het pelgrimeren weer te voelen. Santiago is alweer drie jaar geleden, ik wil dat gevoel van vrijheid, van voelen onderweg weer voelen. Alles loslaten wat zorgen geeft. Nee, het geld is nog niet bij elkaar. Moet ik me er druk om maken? Mijn gevoel zegt steeds nee. Waarom zou ik daar dan ook nog van wakker gaan liggen. Die kans krijgen mijn hersencellen niet, om daarom een welles en nietes spelletje te gaan spelen. Dit is een opdracht, waar ik met plezier naar uitkijk. Afgelopen week kreeg ik een mail van Henk, ook een Rome ganger. 'Maus, laat je door niemand afhouden van deze reis die komt met het woordje 'maar'. Als dit jouw wens en opdracht is, dan hou je daaraan'. Klopt helemaal het is mijn opdracht, zonder moeten. Ik had zelf de keuze om nee te zeggen. Maar ik heb volmondig ja gezegd. Niet omdat het moet, maar omdat ik dit zelf wil. "Dus..............., Rome, pas maar op, ik kom er aan". Maus 

Dagtekst van donderdag 3 juli 2014.

 "Je houdt van de natuur en je ontdekt hierin iedere dag weer haar nieuwe schouwspelen die je alleen maar kunt blijven bewonderen. Maar wat je misschien niet weet, is dat je door je gedachten,
door je liefde, in verbinding met haar kunt komen zodat ze zich voor jou zal openen. Als je naar een rivier, een meer, een bos of een berg nadert, stop dan even en groet hen met je hand. Op hun
manier zullen zij jouw groet beantwoorden en je zult het gevoel krijgen dat iets in je in harmonie komt opklaart en lichter wordt, simpelweg omdat je hebt besloten de levende natuur en de
schepselen die er wonen te begroeten. Raap nu een steentje op van de weg en streel het liefdevol: de entiteit die erin leeft zal je liefde aanvaarden, in eenklank met je vibreren en op haar beurt

van je houden. Het is niet voldoende om te zeggen dat de natuur leeft, je moet ook leren wat je moet doen opdat dit leven een innerlijke realiteit zou worden. Op de dag dat je een bewuste relatie weet te onderhouden met de schepping, zal je je niet meer alleen noch arm voelen, want het goddelijk leven zal je met zijn zegeningen komen vervullen." 

Omraam Mikhaël Aïvanhov

Woorden van Inspiratie - Dag 94

"  We raken niet ontstemd
door wat er met ons gebeurt,
maar wel door onze gedachten
over wat er gebeurt."
Epictetus

Een dagelijkse gedachte

Succesvolle mensen hebben vaak geen betere ideeën;
ze hebben het lef om ze uit te voeren.
Andre Malraux  (Ingestuurd door:  Ch. van Eggen , Assen NL)

 

Trainingstochten voor Rome met bijzondere ontmoetingen onderweg

Nijswiller

 Maandag 30 juni en dinsdag 1 juli 2014.

Afgelopen twee dagen veel getraind in de heuvels. Is hard nodig. D gereviseerde batterijen geven nu al meer kilometers aan, dan er de laatste tijd uitkwamen. Pas na vier keer leegrijden komen ze aan de top, rond de 70 km. Echter één van de twee, die het meeste leeg was, reed vandaag al 68 km. Vraag me dus af als die aan de top is na vier keer helemaal leegrijden en herladen, hoeveel werkelijke kilometers ik ermee kan rijden.

Gisteren reed ik via Simpelveld naar Gulpen. Halverwege de Gulpenerberg sloeg ik af richting Reijmerstok. Om de hoek is daar een rusplaats met bankje waar ik altijd even pauzeer. De eerste 20 kilometer had ik achter de rug. Op een van de bankjes lag een backpacker te slapen. Hij deed één oog open, keek in mijn ogen en sliep weer verder. Blijkbaar was ik tot het soort 'goed volk' bevonden.

Ik pakte mijn eigen stoeltje dat ik speciaal voor onderweg meeneem, maakte mijn beker koffie en genoot van het uitzicht met prachtige wolkenvelden. Een kwartier later kwam de backpacker tot leven. Het bleek een jongeman van 32 jaar uit Zuid Korea. We raakten aan de praat. Mijn Engels verliep bijzonder goed, iets wat ik niet had verwacht. Ben bepaald geen talenwonder.

 

Beleefd weigerde hij de warme koffie die ik hem aanbood. Hij vertelde dat hij de wereld rondtrok. Van de week hadden ze hem op een Nederlandse camping bestolen, tot en met zijn sokken, kleding en wandelschoenen toe. Nu liep hij op sandalen, die zo slecht waren dat ze die hadden laten staan. Ook zijn computer was hij kwijt, maar zijn telefoon hadden ze niet te pakken gekregen omdat hij die om zijn hals droeg. Duidelijk zichtbaar waren de verse blaren die hij door gebrek aan goede schoenen had opgelopen. Hij was op weg naar Maastricht. Omdat hij niet veel geld had noteerde ik op een  afgescheurd hoekje papier de adressen van twee goedkope schoenwinkels. Inmiddels had hij wel een nieuwe spijkerbroek gekocht.

Hoe triest is het toch dat zelfs backpackers, die alleen maar het hoognodige bij zich hebben, nog worden gepakt. We spraken erover dat liefde voor elkaar te weinig voorkwam, over Noord- Korea en de politiek en wisten allebei dat er alleen met liefde veel bereikt kon worden. En dat allemaal in het Engels.... Maar één keer  hoefde ik naar een woord te zoeken. We namen als vrienden afscheid en wensten elkaar veel liefde onderweg. Pas 2 km. verder dacht ik ineens: 'Wat stom, ik had moeten vragen of ik een foto van hem mocht maken voor op Facebook'. Maar goed, niet aan gedacht, dus verder gereden. Het had geen zin de berg opnieuw op te rijden om hem dit te vragen. Stel dat hij nee zou zeggen, dan was alle energie voor niets geweest. Toch jammer want ik sjouw die camera's toch niet voor niets overal mee naar toe. 

Reymerstok uitrijdend stak ik de grote weg over naar Banholt. Daar aangekomen sloeg ik gelijk weer links af naar Noorbeek. Een mooie route die ik nooit eerder gefietst had.  Bij Noorbeek stak ik opnieuw de weg naar De Plank over en zag dat ze het oude klooster bij Hoogcruts aan het restaureren waren. Er had iets over in de krant gestaan, maar was het vergeten. Net als de open dag, de week ervoor. Jammer had er graag foto's gemaakt. Nu kan ik alleen het stuk ruïne nog laten zien.

Vanaf het klooster de berg af naar Slenaken, waar naast de ijskraam een weddingpastor  woont. Op de deur stond dat je een wens achter kon laten, waarvoor gebeden zou worden dat je wens in vervulling ging. Vroeger kon je hier ook trouwen, maar dat was al een tijd niet meer zo. Van de 'wens achterlaten' wilde ik meer weten. De poort stond open, dus met fiets aan de hand de binnenplaats opgelopen. Het binnenkomen voelde rustig aan, bijna sereen. Op mijn kloppen verscheen een jongeman, die zijn vader riep. Hij wilde meer weten over mijn wens. Natuurlijk betrof dat de fietsreis naar Rome. We gingen op een bankje in de schaduw zitten en kregen een diepzinnig gesprek over God, over Jezus, over Adam en Eva, het oude en nieuwe testament en alles wat daarbij hoort in het leven van nu. De man was een boeiend verteller en voor ik het wist was er een uur voorbij. Hij kreeg kippenvel toen ik vertelde over een voor mij speciale ontmoeting de avond ervoor en zei dat Berry, mijn overleden man, daar de hand in had. Voor mij was die ontmoeting heel kostbaar en waardevol geweest.  
 

Voor ik vertrok behandelde de weddingpastor mijn voet, waar ik sinds november al veel pijn aan had. Daarna legde hij zijn hand op mijn hoofd en legde mijn hand op mijn hart. Zo werd voor mijn hele lichaam gebeden om te genezen en dat ik volkomen gezond op pad zou gaan. Daarna werd ik uitgenodigd voor aanstaande donderdagavond. Zij hadden dan een bijeenkomst van een aantal mensen, die niet meer in het instituut kerk geloofden. Helaas, ik hoor ook daartoe, sinds er misbruik en ellende is veroorzaakt in de familie door diverse personen uit die hoek. Dat begon al op kostschool. Ga hier verder niet op in, omdat er vast nog wel goede mensen in dat instituut rond lopen. Mijn keuze voelt goed voor mij. We namen als vrienden afscheid. Ik kreeg zelfs nog een blikje drinken mee en ga vast donderdagavond kijken hoe het daar is. Voor Rome wordt gebeden. Kleine ontmoetingen, kleine wonderen. 

Van Noorbeek door Slenaken heen fietsend moet ik de berg op. Een klein Alpje, dacht ik altijd als ik met de auto hier de berg op reed. Eigenlijk was een makkie, terwijl hij in mijn idee veel steiler was. Viel weer mee. Boven op de Eperberg linksaf geslagen naar Mechelen en zo weer op huis aan. Even later begon het te regenen. Kon gelijk mijn regenjack uitproberen. Wind- en waterdicht stond binnenin, het klopte. Ondanks dat het afkoelde, werd ik niet koud. Moest nog 20 kilometer fietsen, waarvan een deeltje bergop. Bij Diane, mijn dochter, waar ik op de terugweg bijna langs kwam even een kop warme thee gedronken Het was inmiddels droog geworden, maar op het moment dat ik net weer wegreed begon een nieuwe bui. Toch nog nat binnengekomen.

 Vandaag ook weer een leuke tocht gemaakt, van 64 km. Richting Höngen naar Schalbrun in Duitsland. Daarna  langs allerlei boerenkarrenwegen kwam ik via Susteren en Nieuwstad ergens beneden achter Puth aan bij een heuvel van 10 procent, kort en stijl. Was even afzien. Merk wel dat ik nog flink moet trainen in de heuvels. Bovenop de heuvel een kleine rustpauze. Ontmoet hier een man met hond. Hij en zijn vrouw hebben ook Santiago op hun wensenlijstje staan. Doordat vrouwen volgens hem altijd in een groot verzet rijden krijgen ze knieklachten, zoals zijn vrouw en een vriendin. Waarschijnlijk  ben ik de uitzondering in zijn ogen, ben die berg met weinig moeite

opgekomen. Dacht hij en in het goede verzet. Toch een compliment vandaag. Donderdag staat de weg naar Vaals op het programma. Meerdere malen heb ik deze berg vanaf de achterzijde opgereden, maar nog nooit via de officiële hoofdweg. Een mooie klus om te klaren. De zorg om de accu's is voorbij. De fiets, helemaal nagezien en hersteld waar nodig, rijdt weer heerlijk.

Rome, ik kom er aan.....! Maus

 

 

 

PS. De rest van de foto's vindt u terug op Facebook:

https://www.facebook.com/maussturmer